Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
Architektura muzeum, park oraz plac miejski są elementami jednej kompozycji przestrzennej opartej na pasach, rozpiętych między ulicą Świętokrzyską a południową pierzeją projektowanego placu.
Pasy tworzące park są najsilniejszym elementem tej kompozycji w otoczeniu Muzeum. W naturalny sposób pozwalają zachować ciągłość widokową, zapraszają ludzi z parku do wnętrza budynku oraz pod jego bryłę.
Na terenie działki pasy unoszą się łagodnie przykrywając funkcje parteru Muzeum.
Cztery czarne monolityczne bryły zawierają całą zamkniętą przestrzeń ekspozycyjną Muzeum: 1. niezależną salę o powierzchni 1 500m2 2. trzy sale o powierzchniach 1 500m2 3. dwie sale specjalistyczne 4. trzy sale o powierzchniach 1 000m2 . Ich funkcja została uzupełniona o trzy sale lekcyjne, ze względu na wyjątkowe znaczenie edukacji w programie Muzeum.
Forma brył wynika z poszukiwania kompromisu pomiędzy celem zasadniczym Muzeum Sztuki Nowoczesnej – funkcjonalnym miejscem prezentowania sztuki, a przyciąganiem uwagi otoczenia, a nawet świata poprzez swoją formę architektoniczną.
Czysta i prosta forma nie stanowi konkurencji dla wystawianych dzieł. Jednocześnie ze względu na swoja skalę, fakt zawieszenia wysoko w powietrzu oraz jednorodny materiał, monolity wywierają silne wrażenie na obserwatorze.
Zawieszenie monolitów wysoko ponad głowami pobudza ciekawość, skłania do zainteresowania zawartością.
Obecność sztuki, mimo zamknięcia ze względu na wymogi wystawiennictwa, wydaje się być namacalna – choć jej nie widać, mamy świadomość gdzie się dokładnie znajduje.
Dzięki temu sztuka dosłownie przenika się z przestrzenią miasta, jest w niej zawieszona.
projekt: 2007 / klient: miasto Warszawa / lokalizacja: Warszawa, Polska powierzchnia: 35 865 m²
koszt: 20 800 000 zł netto
projektanci: archi5 + a5architekci
